Opis książki:
"Andrzej Braun jest pisarzem poważnym, odpowiedzialnym, mówiącym bardzo serio do ludzi dorosłych. Nie bawi go uwielbiana przez Polaków literatura puerylistyczna, wesołkowato-szydercza, traktująca zabawę artystyczną jako lek na chorą rzeczywistość. Nie śmieszy go wysmakowany chichot, choćby wielkiej klasy" - (Helena Zaworska).
"Pisałem tę powieść w latach 1982-1988, latach ciężkich, zdawałoby się, pozbawionych nadziei. Zastanawiałem się wówczas, czy ludzie w społeczeństwie moim nie przeżywali już uprzednio podobnych okresów lub jeszcze bardziej rozpaczliwych. Próbowałem więc wyobrazić sobie owych braci z przeszłości, żyjących w analogicznej sytuacji, psychologicznie zbliżonej. Jak też mogli odczuwać swój los, co myśleć? Jak przełamywać swą bezsilność, w czym mieć nadzieję? Doprawdy, w historii naszej nie brakowało tego typu doświadczeń oraz przykładów, jak na nie reagowano. Szaleństwa, mitologie, samooszukiwanie. Jednakże mnie, jako pisarza, nie interesowały formy ogólne - ciekawiła mnie świadomość konkretnego człowieka, jego indywidualne przeżycia, marzenia. [...] Przypomniałem sobie wówczas pewną postać, a także jej losy. Natykałem się na nią w dawnych latach, fragmentarycznie. Mogła ona stanowić prototyp bohatera, o którym myślałem. Bohatera powieściowego o losie niezwykłym. [...] Ale pierwowzór mojego bohatera był postacią autentyczną..." (od Autora)
|