Opis książki:
Maria Rzepińska jest w prostej linii prawnuczką Władysława Łuszczkiewicza (1828-1900), krakowskiego historyka sztuki, profesora Szkoły Sztuk Pięknych, dyrektora Muzeum Narodowego i malarza. Tak się złożyło, że autorka powiązana jest z pradziadkiem nie tylko związkami krwi. Kontynuuje ona w pewnym sensie jego działalność, wykładając w tej samej krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych i kierując utworzoną tam po II wojnie Katedrą Historii Sztuki. Liczne publikacje Marii Rzepińskiej dotyczą głównie doktryn artystycznych oraz nowożytnego malarstwa europejskiego. Również w niniejszym studium zajęła się przede wszystkim twórczością malarską swego przodka, dziedziną z całej jego wielostronnej działalności najmniej znaną. Autorka prezentuje nam to, co ocalało z rozproszonej spuścizny Łuszczkiewicza, głownie obrazy historyczne i portrety. Omawiając je na tle prądów malarskich panujących ówcześnie w Europie Zachodniej i w Polsce, ukazuje nam również metody pedagogiki artystycznej Łuszczkiewicza, który wśród swych uczniów miał takie późniejsze sławy, jak Matejko, Grottger, Wyspiański, Mehoffer.
|